پسرک، دختر رو تو یک مهمونی ملاقات کرد. خیلی برجسته بود،

خیلی از پسرها دنبالش بودند در حالیکه پسر کاملا طبیعی بود

و هیچکس بهش توجه نمی‌کرد.آخر مهمانی، دختره رو به نوشیدن

یک قهوه دعوت کرد، دختر شگفت زده شد اما از روی ادب، دعوتش

رو قبول کرد.توی یک کافی شاپ ناز نشستند، پسر عصبی تر از اون

بود که چیزی بگه، دختر احساس راحتی نداشت و با خودش فکر

می کرد،  "خواهش می کنم اجازه بده برم خونه…"

یکدفعه پسر پیش خدمت رو صدا کرد، "میشه لطفا یک کم نمک

برام بیاری؟می‌خوام بریزم تو قهوه ام." همه بهش خیره شدند،

خیلی عجیبه! چهره اش قرمز شد اما اون نمک رو ریخت توی

قهوه اش و اونو سرکشید.

دختر با کنجکاوی پرسید، "چرا این کار رو می کنی؟"

پسر پاسخ داد، "وقتی پسر بچه کوچیکی بودم، نزدیک

دریا زندگی می‌کردم، بازی تو دریا رو دوست داشتم،

می‌تونستم مزه دریا رو بچشم مثل مزه قهوه نمکی.

حالا هر وقت قهوه نمکی می‌خورم به یاد بچگی‌ام 

می‌افتم، زادگاهم، برای شهرمون خیلی دلم تنگ شده،

برا والدینم که هنوز اونجا زندگی می‌کنند." همینطور

صحبت می‌کرد، اشک از گونه‌هاش سرازیر شد.

دختر شدیدا تحت تاثیر قرار گرفت. یک احساس واقعی

از ته قلبش. مردی که می‌تونه دلتنگیش رو به زبون بیاره،

اون باید مردی باشه که عاشق خانوادشه، هم و غمش

خونوادشه و نسبت به خونوادش مسئولیت پذیره… بعد

دختر شروع به صحبت کرد، در مورد زادگاه دورش،

بچگیش و خونوادش.مکالمه خوبی بود، شروع خوبی هم

بود. اونها ادامه دادند به قرار گذاشتن. دختر متوجه شد

در واقع اون مردیه که تمام انتظاراتش رو برآورده می کنه:

خوش قلبه، خونگرمه و دقیق. اون اینقدر خوبه که مدام

دلش براش تنگ میشه! ممنون از قهوه نمکی! بعد قصه

مثل تمام داستانهای عشقی زیبا شد، پرنسس با پرنس

ازدواج کرد و با هم در کمال خوشبختی زندگی می کردند….

هر وقت می‌خواست قهوه براش درست کنه یک مقدار نمک

هم داخلش می‌ریخت، چون می‌دونست که با اینکار حال

می‌کنه.بعد از چهل سال، مرد در گذشت و یک نامه برای

زن گذاشت،

" عزیزترینم، لطفا منو ببخش، بزرگترین دروغ زندگی ام

رو ببخش. این تنها دروغی بود که به تو گفتم— قوه نمکی.

یادت میاد اولین قرارمون رو؟ من اون موقع خیلی استرس

داشتم، در واقع یک کم شکر می خواستم، اما هول کردم

و گفتم نمک. برام سخت بود حرفم رو عوض کنم بنابراین

ادامه دادم. هرگز فکر نمی کردم این شروع ارتباطمون باشه!

خیلی وقت ها تلاش کردم تا حقیقت رو بهت بگم، اما

ترسیدم، چون بهت قول داده بودم که به هیچ وجه بهت

دروغ نگم… حال من دارم می میرم و دیگه نمی ترسم

که واقعیت رو بهت بگم، من قوه نمکی رو دوست ندارم،

چه عجیب بد مزه است… اما من در تمام زندگیم قهوه

نمکی خوردم! چون تو رو شناختم، هرگز برای چیزی

تاسف نمی خورم چون این کار رو برای تو کردم. تو رو

داشتن بزرگترین خوشبختی زندگی منه. اگر یک بار

دیگر بتونم زندگی کنم هنوز می خوام با تو آشنا بشم

و تو رو برای کل زندگی ام داشته باشم حتی اگه مجبور

باشم دوباره قهوه نمکی بخورم.

اشک هاش کل نامه رو خیس کرد.

یه روز، یه نفر ازش پرسید، " مزه قهوه نمکی چیست؟

اون جواب داد "شیرینه"