روزی که رفتی ترسیدم آنقدر ترسیدم که صدایم در نیامد حتی ترسیدم بغض کنم ترسیدم اشک

بریزم فریاد بزنم ترسیدم اسمت را صدا بزنم....شب بود که تو را به خاکهای سرد قبرستان

سپردن ترسیدم اما کنارت بودم چقدر همه جا آرام بود اما در دل من چه میگذشت هزاران علامت

سوال با حس ترس....وقتی تورا در آن گودال تاریک گذاشتن ترسیدم...ترسیدم که جایت تنگ

باشد..وقتی خاکهای خشک را در آن گودال ریختن ترسیدم ..ترسیدم موهای سفیدت خاکی شود

ترسیدم چشمهایت باز باشد و خاکی شود...وقتی مردها یکی یکی جایشان را عوض کردند و

خاک ریختند ترسیدم وفتی چشمهای خیس آنها را دیدم ترسیدم وقتی صدای مادرم را شنیدم

ترسیدم نمیدانم چه شد که اینهمه ترسیدم...میگفتند تو مردی.....شاید برای این بود که این همه

ترسیدم ...آخر من از مردن تو میترسم ...نکند روزی بمیری نکند روزی در خیالم در یادم در

خاطراتم بمیری نکند بازهم بترسم............