با حسين (علیه السلام) در زندگي
السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین علیه السلام
به نام خدا
يكي از خصوصيّات حاج آقا مصطفي خميني (ره) كه كمتر گفته شده ، اين بود كه ايشان به پياده روي كربلا در تمام زيارت هاي مخصوصه امام حسين عليه السلام مقيّد بود.
در سال معمولاً چند مناسبت بود (15 شعبان ، عرفه ، اربعين ، اوّل رجب ، نيمه رجب) كه مردم از نجف به كربلا پياده مي رفتند و ايشان هر سال در چند مناسبت پياده به كربلا مي رفتند.
گاهي مي شد كه كف پاي ايشان تاوَل مي زد و خونابه از آن راه مي افتاد و كاملاً مجروح مي شد ولي باز به راه رفتن ادامه مي داد.
شخصي بود به نام شيخ جعفر كه هميشه پس از نماز امام خميني (ره) در مسجد معروف به شيخ ، چند جمله اي ذكر مصيبت آقا اباعبداللّه الحسين عليه السلام مي نمود و روضه مي خواند.
حاضران چندان اعتنايي نداشتند و كم كم متفرّق مي شدند و مي رفتند ولي تنها كسي كه مقيّد بود تا آخر بنشيند و روضه او را گوش دهد مرحوم حاج آقا مصطفي بود.
حتّي گاهي مي شد فقط ايشان در مسجد باقي مي ماند و به روضه شيخ جعفر گوش مي داد و اشك مي ريخت .
ايشان مقيّد بود كه در مجالس عزاداري كه دوستان در منازل يا مجاسد برقرار مي كردند شركت كنند. خودشان هم هر صبح جمعه روضه اي داشتند و گاهي مي شد روضه خوان تنها يك نفر مستمع داشت كه او خود آن مرحوم بود.
آنچه براي او اهميّت داشت عزاداري براي آقا ابي عبداللّه عليه السلام بود. اِذا جاءَ المَوتُ بِطالِبِ العِلمِ ماتَ وَ هُوَ شَهيدٌ: هرگاه مرگ جوياي علم و دانش فرا رسيد شهيد مي ميرد. (حضرت محمد صلي الله عليه و آله نهج الفصاحه)