متنی را که می خوانید روایتی است از خانم اسکندری همسر سردار شهید احمد شیرخانی یکی از دلاوران گمنام لشگر 25کربلا :

(مهدی یک ماهه بود ، آن شب خیلی بی قراری میکرد وامان مارابریده بود ، هرچه کردیم آرام بگیرد ،موفق نشدیم،مریم خوابیده بود با هرجان کندنی بود خوابش کردیم ، هنوز چشمان ام گرم نشده بود که دیدم احمد خیس عرق وبا صورتی گُر گرفته ازخواب پرید ، لیوان آب را به دستش دادم ، چند جرعه نوشید وبه گوشه ای زل زد ، ساکت ِساکت بود ،حوصله ام ازاین سکوتش  سر رفت ، گفتم :

احمد !خواب دیدی؟ چرا این قدر پریشانی ؟

آره چه خواب عجیب وغریبی !خواب دیدم جشن عروسی من وتواست.

خنده ام گرفت ، گفتم؟خب این که خیرهِ ، ماکه حالا دوتا بچه داریم ،عروسی که بدنیست ، چرااین قدر ناراحتی؟ آه سردی کشید وگفت:جشن عجیب وغریبی بود،تو به جای لباس سفید عروسی ،لباس سیاه تن ات بود .حسابی خودم را باخته بودم ،اما وقتی دیدم احمد پریشان است برای دلداری اش دوباره الکی خندیدم وگفتم :ای بابا! خواب سر شب که تعبیر ندارد، به خاطر حرص وجوش خوردن ها وبی قراری هاوگریه ها ی مهدی است ..

29روز ازخرداد  ماه گذشته بود ، عقربه های ساعت 3بعدالظهر را نشان میداد ، احمد به خانه نیامد به خاطرخواب دیشب هنوز نگران و مضطرب بودم، ازپنجره زواردررفته اتاق کاه گلی به درخانه زل زدم ، دلم به هزار راه می رفت،ساعت 4شده بود تاپنج صبر کردم ، چادر سرکردم وزدم به کوچه ، تاپایم به کوچه باز شد گروهی از پیش مرگان کرد را دیدم که دور هم حلقه زده بودند ، بیست نفری می شدند ، تا چشمشان به من افتاد روی برگرداندند ، برایم عجیب بود ، آنها هیچ وقت بامن این طوری رفتار نمی کردند، از صاحب خانه مان (عبدالله)هم خبر نبود ، نگرانی ام بیش تر شد ، روی آن نداشتم از پیش مرگان سراغ همسرم را بگیرم ، اگر عبدالله پیدایش می شد اورا می فرستادم تا از آنها پرس وجو کند، بدون هدف چند کوچه آن طرف تر رفتم ودوباره به سمت خانه برگشتم ، صدای تلاوت قرآن به گوشم خورد، قرآن ، آن هم دراین ساعت از روز؟تا حالا سابقه نداشت ،وقت اذان هم نرسیده بود.به داخل خانه رفتم آقا عبدالله کنار ایوان یله داده بود اصلاٌمتوجه ورودم نشد ، سلام کردم به محض آن که سرش را بلند کرد نگاهمان در هم گره خورد ، ازجا بلند شد وبه طرف آخور حیوانات رفت.

کم مانده بود ازتعجب شاخ دربیاورم :یعنی چه ؟چرا اینطوری می کنه؟نمیدانم چقدر طول کشید که آقا عبدلله آمد، جفت چشمهاش خون نشسته بود، خودش را زده بود به ندیدن ، صدایش کردم:آقا عبدالله! آقا عبدلله!

چند بار صدایش کردم ، مجبور شد بایستد ، گفتم؟آقا عبدلله ! خبری شده ؟تو کوچه این همه پیش مرگ برای چی جمع اند؟احمد آقا چرا هنوز نیامده؟شما چرا این قدر بی قراری میکنی؟

پیرمرد داشت می لرزید، سعی کرد خودش را آرام نشان دهد ، گفت؟

کاکو احمد زخمی شده ، بردنش بیمارستان مریوان ، آقا عبدلله اگر چیزی شده بگو، طاقت شنیدن اش را دارم، نه دخترم ! اگر باور نداری فردا با ماشین برو بیمارستان مریوان تا خودت از نزدیک کاکو احمد را ببینی ، دلم آرام گرفت ، خدا را شکر کردم که شوهرم هنوز زنده است ،نگرانی خواب دیشب که تا آن موقع دست از سرم برنداشته بود ، با این حرف عبدالله رفع شد ، صبح زود بچه ها را نونوار کردم ، احمد از اینکه بچه ها شلخته ونامرتب پیش رفقاش ظاهر بشوند حساس بود ، تویوتای سپاه آمد ، آقا عبدالله گفت:

وسایل خانه را جمع کن !

چرا ؟

کاکو احمد قرار است برای درمان به تهران اعزام شود ، جای احمد یکی دیگر میخواهد فرمانده ی محوربشود.

به طرف مریوان حرکت کردیم ، درمریوان به ما گفتند:احمد را برای مداوا به بیمارستان امام خمینی تهران اعزام کرده اند.

با همان تویوتای که با آن از جانورد به مریوان آمده بودیم به طرف تهران حرکت کردیم ، راننده مان درست پشت آمبولانسی درحال حرکت بود وسعی می کرد از آن عقب نماند، راننده می گفت :آدرس بیمارستان را بلد نیست ونباید از آمبولانس جلوئی عقب بماند، به تهران رسیدیم ، ورودی بیمارستان پیاده شدم ، گفتم :چرا نمی گذارید داخل بیایم؟راننده گفت:اجازه ی ملاقات نمی دهند.

همین طور که مقابل دربیمارستان در انتظار ملاقات بودم، دربیمارستان را باز کردند ویک آمبولانس آژیر کشان از آن خارج شد ، راننده روبه من گفت:خانم شیرخانی !سوارماشین بشوید ودنبال آمبولانس راه بیفتیم،دارند آقای شیرخانی را برای ادامه ی درمان می برندبه طرف نکا.

نکا؟تهران کجا ، نکاکجا؟ نکا که امکانات درمانی ندارد ، لااقل اجازه میدادند یک لحظه هم شده ببینم اش ، بعد حرکت میکردیم ،

-خون ریزی شدیدی دارد ، بدون فوت وقت باید به بیمارستان برسد.

به ساری رسیدیم ، آمبولانس وارد حیاط بیمارستان بوعلی ساری شد ، بازهم مرا راه ندادند، گفتند حالا وقت اش نیست ، به طرف نکا حرکت کردیم ، جلوی سپاه نکا جمعیت زیادی ایستاده بودند ، عکس احمد ودسته های گل وپرچم های سیاه را که دیدم تازه فهمیدم چه برسرم آمده است ،ازجانورد تا بیمارستان بوعلی آمبولانس جلوئی داشت پیکراحمد را می آورد ومن بی خبر ازهمه چیز .

توی مصلای نمازجمعه نکا جنازه احمد را به من نشان دادند وبعد برای تشییع اورا به آجند بردند.

خیلی دلم ام می خواست بدانم احمد چه جوری شهید شد.

برایم تعریف کردند:

احمد همراه با یکی از پیش مرگان کرد وجوانی اهل رشت که تازه بیست روز از ازدواج اش گذشته بود ، رفته بودند حقوق پرسنلِ محور کماسی را پرداخت کنند ، درمسیر ماشین شان رفت روی مین ،آنها پیاده شدند ، همین موقع نیروهای ضد انقلاب که درارتفاعات کمین کرده بودند به طرف احمد ودوستانشان هجوم بردند.

نیروهای ضدانقلاب بیست وهفت نفری می شدند ، احمد با اسله کلاش به طرف شان حمله می کند .در مجموع با هفت خشاب ودویست وده فشنگ رفته بود به جنگ آن ها ، درگیری ادامه داشت ، تیری از طرف ضد انقلاب خورد به پای احمد وتازه داماد ، هردوشان مجروح شدند ، احمد جان پناهی پیداکرد وتلاش کرد خون ریزی پایش را بند بیاورد ، درهمین حین پیش مرگ مجروح شد ، احمد باهمان پای زخمی رفت به کمک پیش مرگ تا تورا ازمنطقه ی خطر دور کند ، احمد به هر زحمتی که بود خودش را به پیش مرگ نزدیک کرد ، یکی از نیروهای ضد انقلاب از فرصت استفاده کرد وبا قناسه قلبش را هدف گرفت ، بچه ها می گفتند هنوز جان داشت وتوی بیمارستان تمام کرد ، شجاعت احمد باعث شد پیش مرگ جان سالم به در ببرد.

احمد دوبار تشییع شد : یک بار در مریوان ، یک بار هم درزادگاهش ، نمازش را مرحوم لائینی امام جمعه نکا خواند. بعد از این که احمد را دفن کردند ، به اتفاق اقوام نزدیک ودو فرزندم :مریم 3ساله ومهدی که هنوز یک ماهش نشده بود به خانه برگشتیم ، روزهای اول هنوز به عمق حادثه پی نبرده بودم ، از بس خانه پر رفت وآمد بود وبرای تسلیت ودلداری دادن،دوستان وآشناهامان می آمدند ، مجالی نبود تا غم فراق احمد بیفتد به جان من.

هفتم وچهلم احمد داده شد ودیگر تنهایی ، مهمان ناخواسته ی من ودوفرزندم شد ، مریم با همه کوچکی اش ، جای خالی پدر را حس می کرد ،مدام بهانه می گرفت ،لج می کرد ، اگر آن چند ماه آخرِ قبل از شهادت ، ااحمد ومریم به هم عادت نمی کردند، بهانه گرفتن های مریم هم کم می شد .

آن اواخر احمد به خاطر این که مهدی را باردار بودم بیش تر وقتها مریم را باخودش می برد.

مریم ازخواب وخوراک افتاده بود ، روز به روز گوشه گیر تر ولاغرتر می شد هرکاری کردم اشتهایش باز بشود ، نشد .

یکی از همان روزها با تحکم از مریم خواستم غذایش را بخورد ، با آن همه بچگی اش برایم شرط گذاشت:

غذا را تنهائی می خورم آن هم توی اتاق دیگر نه پیش تو ومهدی.

شرط مریم را قبول کردم وگفتم:

اگر قول بدهی همه ی ناهارت را بخوری ، ایرادی ندارد. مریم چهار ساله ی من ، سینی غذا را گرفت ، کم مانده بود سینی از دستش بیفتد ، کمک کردم وسینی را ازدستش گرفتم وبااو به اتاق رفتم ، نشست ، من هم سینی را کنارش گذاشتم ، منتظر شدم غذا را بخورد ، باز هم لب به غذا نمی زد .داشت ساکت نگاهم می کرد،منظورش را فهمیدم ، قول داده بودم اجازه بدهم اوتنهائی غذایش را بخورد ، مریم را با سینی غذا تنها گذاشتم واز اتاق بیرون رفتم ، دل نگران بودم غذایش را می خورد یا نه؟از سوراخ کلید تماشایش کردم:

مریم سینی غذا را به طرف تاقچه ی اتاق برد وگذاشت زمین ، بعد هم قاب عکس پدرش را ازروی تاقچه برداشت ، چند ثانیه بادقت عکس راتماشا کرد، دستی به شیشه قاب عکس کشید وآن رادرآغوش گرفت.

ای کاش می توانستم هوار بکشم ، دادبزنم وهمه ی آن چه را که توی یک سال درون ام تلنبار کرده بود م،بریزم بیرون ،بغضم را خوردم.

مریم قاب عکس پدر را به صورتش می چسباند وآن را می بوسید،نه یکی ، بیش از ده بار بوسیدش ،تازه کارش به همین جا ختم نشد ،یک قاشق از غذا را به دهان برد وآن را خورد ،بعد با قاشق کمی برنج از داخل بشقاب برداشت وآن را به لبهای عکس احمد نزدیک کرد ، چند بار این کار را تکرار کرد ،دیگر طاقت تماشای این صحنه را نداشتم ، به سرعت به آشپزخانه رفتم.

روزهای بعد موقع ناهار وشام می رفت داخل همان اتاق وکارش را تکرار می کرد ،صلاح ندیدم به رویش بیاورم ، تا اینکه از عادتش دست برداشت وغذا خوردنش عادی شد ، از اینکه مریم به زندگی عادی اش بازگشته بود ،خوشحال بودم وخدارا شکر می کردم.

مهدی کم کم راه رفتن را یادگرفته بود ،هر وقت چند قدم برمی داشت وبه زمین می افتاد ، ناخودآگاه به یاد احمد می افتادم ، به یاد موقعی که مریم هم سن وسال مهدی بود ومثل اوراه می رفت وبه زمین می افتادواحمد بلند بلندمی خندید .

به خودم باورانده بودم که باید به تنهائی ازپس مشکلات بربیایم،باید خودم را وزندگی ام را وقف بزرگ کردن وتربیت دو یادگار احمد بکنم ،دوست نداشتم کمبود پدر ودردیتیمی آزارشان بدهد.

کم کم داشتم به زندگی مسلط می شدم ، اما انگار بازهم آزمایش دیگری خداوند برایم مقدرکرده بود،بازهم باید صبروشکیبائی ام را می آزمودم.

قراربود به سپاه نکا بروم ودعوت نامه ی اولین سالگرد احمد را تحویل بگیرم ، آن روز خواهرم ثریا همراهم بود.

مهدی را که حالا بیش تر از یکسالش شده بود ، بغل کردم وخواهرم هم دست مریم را گرفته بود ،هنوز به سپاه نرسیده ، مریم دست ثریا را ول کرد وامد به طرف من ،وسط خیابان اصلی ،یکهو صدای ترمز یک کامیون آمد .

ثریا به سروسینه اش می زد ، جمعیت زیادی ، راه رفت وآمد اتومبیل ها را بند آورده بودند،

مریم رفته بود زیر چرخهای سنگین کامیون ،چشمهام سیاهی رفت.)

پدرطاقت دوری نداشت..........مریم به آسمانها پرواز کرد وناخودآگاه با همه ی غفلتهایم روضه ی( رقیه، عمه جان سادات) برایم تداعی شد.
خاطره :برگرفته از کتاب مثل گل مریم