دلم گرفته، به آسمان خیره شده ام، باران می بارد و آن بالا انگار تو ایستاده

ای که دلت شکسته تر از دل شکسته ی همه ی ماست.

هر قطره ی باران انگار پیامی است و زمزمه ای از دل شکسته ی تو. هر

قطره اش نشانی از امید که بر شانه های صبورت سنگینی می کند.

قطره ای می گوید: فراموشم کرده اید، غیبتم طولانی شد، چرا دعا نمی

کنید؟!

دیگری می گوید: غربتم به درازا کشید، چرا چشمه ی اشکتان، برای

حاجاتتان جوشان است، اما به غربت من که می رسید می خشکد؟! بر امر

غیبتم گریه کنید.

آن یکی می گوید: منتظر من چرا صبوری را از من نمی آموزی؟ چرا دیر

کردنم که به واسطه ی گناهان تو است موجب بریدنت شده؟چرا وقتی

همه جا با تو هستم تو با من نیستی؟ چرا به همراه خدا منتظرم نیستی؟

چرا گاهی هستی و گاهی نیستی؟!

قطره ی دیگری می گوید: چرا تنهایی ات را به رخم می کشی، من که از

تو تنهاترم. نشان به آن نشان که آن روز کنار کعبه به خدا گفتم:«بارالها! آنچه

به من وعده فرمودی امضا بفرما.» تو برای آمدنم دعا کن، وقتی بیایم نه تو

تنهایی و نه من.

قطره ها همه از تو می گویند، اما من تاب شنیدن زمزمه ی همه ی آنها را

ندارم. اما شانه های صبور تو همه ی این غمها را تاب آورده است. حالا دیگر

دلم نگرفته، دلم شکسته و من با همان دل شکسته زیر همان قطره های

باران دستهایم را رو به خدا می برم که: خدایا! تنهایی و دلتنگی و غربت و

بی کسیم فدای تنهایی، غربت و دلتنگی فرزند فاطمه(ع). به وعده ای که

به او داده ای عمل فرما و ظهورش را امضا نما.