بوی بهشت

السلام علیک یا امام محمد باقر علیه السلام
ای بی کرانه! لا یتناهی است وصف تو

آئینه‌ی صفات الهی است وصف تو
 

مبهوت جلوه های جلالت کمیت ها

کی می رسد به درک کمال تو بیت ها
 

ای باشکوه از تو سرودن سعادت است

این شعرها بهانه‌ی عرض ارادت است
 

دنیا تو را چگونه بفهمد؟ چه باوری!

از مرز عقلهای زمینی فراتری
 

هفت آسمان به درک حضورت نمی رسد

خورشید تا کرانه‌ی نورت نمی رسد
 

محراب را که عرصه‌ی معراج می کنی

جبریل هم به گرد عبورت نمی رسد
 

چشم مدینه مات سلوک دمادمت

بوی بهشت می وزد از خاک مقدمت
 

محو خودت تمام سماوات می کنی

از بسکه عاشقانه مناجات می کنی 
 

آقا کلیم طور تمنا شدیم و بعد

دلتنگ چشمهای مسیحا شدیم و بعد
 

مثل نسیم در به در کوچه ها شدیم

با چهره‌ی محمدی ات آشنا شدیم
 

ای مظهر فضائل پیغمبر خدا

آئینه‌ی شمایل پیغمبر خدا
 

شایسته‌ی سلام و تحیّات احمدی

احیا کننده‌ی کلمات محمدی
 

نور علی و فاطمه در تار و پود توست

شور حسین و حلم حسن در وجود توست
 

قرآن همیشه آینه‌ی تو انیس توست

تفسیر بی کران معانی حدیث توست
 

قلبش هزار چشمه‌ی نور و معارف است

هر کس به آیه ای ز مقام تو عارف است
 

روشن ترین ادلّه‌ی علمی است سیره ات

وقتی که حجّتند به عالم عشیره ات
 

هر کس که تا حضور تو راهی نمی شود

علمش به جز زیان و تباهی نمی شود
 

هر قطره که به محضر دریا نمی رسد

سر چشمه‌ی علوم الهی نمی شود
 

بی بهره است از تو و انفاس قدسی ات

اندیشه ای که لا یتناهی نمی شود
 

جابر شدن زراره شدن با نگاه توست

آقای من اگر تو نخواهی نمی شود
 

کون و مکان اداره شود با اراده ات

عالم دخیل بسته به نعلین ساده ات
 

فردوس دل اسیر خیال تو می شود

آئینه محو حسن جمال تو می شود
 

دریاب با نگاه رحیمت دل مرا

وقتی که بی قرار وصال تو می شود
 

یک شب به آسمان قنوتت ببر مرا

تا بی کرانی ملکوتت ببر مرا
 

سائل کنار ساحل لطفت چگونه است

دستان با سخاوت دریا نمونه است
 

من را که مبتلای خودت می کنی بس است

اصلاً مرا گدای خودت می کنی بس است
 

قلب مرا ز بند تعلق رها و بعد

دلبسته‌ی خدای خودت می کنی بس است
 

در خلوت نماز شبت مثل فاطمه

شایسته‌ی دعای خودت می کنی بس است

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان