صاحبدلی می گفت:سی سال استغفار می کنم برای آنکه یک بار «الحمدالله» گفتم؛ و حکایت آن چنین بود که زمانی در بازار بغداد آتش افتاد و بعضی از دکان های مردم بسوخت و من که دکانی داشتم سالم ماند چون این خبر به من رسید گفتم:«الحمدالله»
اما نیک که اندیشیدم با خود گفتم از دینداری و مروت و شفقت دور بود که شاد گشتم و سپس شکر خدای را به جای آوردم.
چون مدار دین بر دو امر است:یکی تعلیم امر حق و دیگری شفقت بر خلق.
قول حکماست که آنچه بر خود نپسندی به دیگری مپسند.