امام علی(علیه السلام) در بخشي از خطبة 147 مي‌فرمايد: "همانا پس از من روزگاري بر شما فرا خواهد رسيد كه چيزي پنهان‌تر از حق و آشكارتر از باطل و فراوان‌تر از دروغ به خدا و پيامبرش نباشد. و نزد مردم آن زمان كالايي زيانمندتر از قرآن نيست، اگر آن را درست بخوانند و تفسير كنند و متاعي پرسودتر از قرآن يافت نمي‌شود، آنگاه كه آن را تحريف كنند و معاني دلخواه خود را رواج دهند...

	

	حاملان قرآن آن را وا گذاشته و حافظان قرآن آن را فراموش مي‌كنند، پس در آن روز قرآن و پيروانش از ميان مردم رانده و مهجور مي‌گردند و هر دو غريبانه در يك راه ناشناخته سرگردانند و پناهگاهي ميان مردم ندارند، پس قرآن و پيروانش در ميان مردمند اما گويا حضور ندارند؛ با مردمند ولي از آنها بريده‌اند... مردم در آن روز در جدايي و تفرقه هم داستان و در اتحاد و يگانگي پراكنده‌اند، گويي آنان پيشواي قرآن بوده و قرآن پيشواي آنان نيست، پس از قرآن جز نامي نزدشان باقي نماند و آنان جز خطي را از قرآن نشناسند.

	

	نهج البلاغه، خ147، ترجمه محمد دشتي، ص271

	

	

	

	

	 

 

	

	

	

	حدیث: امام صادق(علیه السلام): ثَلاثَةٌ یَشکُونَ اِلَی اللهِ عَزَّ وَجَلَّ  مَسجِدٌ خَرابٌ لا یُصَلّی فیهِ اَهلُهُ وَ عالِمٌ بَینَ جُهّالٍ وَ مُصحَفٌ مُعَلَّقٌ قَد وَقَعَ عَلَیهِ الغُبارُ لا یُقرَاُ فیهِ؛

	ســه چیــز

	اســت كــه {در قیامــت} بــه درگاه خدا شــكایت می كند: 1

	مســجد ویرانى كه اهلش در آن نماز نخوانند، 2- عالمى

	كــه میــان نادان ها باشــد و قرآنــى كه غبار بر آن نشســته و

	خوانده نشود.

	

	کافی:ج2ص613 ح3

	

	ای چـو شبـنـم بر زمیـن افتنـده ای

	 در بــغـل داری كـتــاب زنــده ای

	 خــوار از مهجــوری قـرآن شــدی

	 شـكوه سنـج گـردش دوران شـدی

	

	

	 

 

	

	

	

	حدیث: امام صادق (ع): «إِنَّ اللهَ لَمْ یُنْزِلْهُ لِزَمَانٍ دُونَ زَمانٍ وَ لَالِنَاسٍ دُونَ نَاسٍ فَهُوَ فِی کُلِّ زَمَانٍ جَدِیدٌ وَ عِنْدَ کُلِّّ قَوْمٍ غَضٌّ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَةِ؛

	

	خداونــد قــرآن را بــرای زمان یا

	مــردم خاصی نــازل نکرد. از این رو، در هر عصری جدید و

	تــازه و برای هر قومی، باطراوت اســت تــا روز قیامت.

	

	عیون اخبارالرضا:ج2ص87ح3

	

	حق تعالی نقش هر دعوا شكست

	 تـا ابـد اسـالم را شـیـرازه بـسـت

	

	

	 

 

	

	

	

	حدیث: امام علی (علیه السلام): لا خَیرَ فی قِراءةٍ لا تَدَبُّرَ فیها؛

	قرائتی که تدبّر در آن نباشد، خیری در آن نیست.

	

	مشکاةاالانوار:ص138

	

	نگنجد فهم اسرارش به افكار

	كه بی پايــان بود دريــــای قرآن

	

	

	 

 

	

	

	

	حدیث: امام علی (علیه السلام): فَإِذَا الْتَبَسَتْ عَلَيْكُمُ الْفِتَنُ كَقِطَعِ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرْآنِ؛

	

	هنگامی که فتنه های زمان چون قطعه های شب تاریک شما را در بر گرفت، به نور هدایت قران چنگ زنید.

	

	کافی:ج2ص599ح2

	

	تکیه بر شرع محمدی کن و بر قران کن

	   زان کجا عروه ی وثقای تو جز قران نیست

	

	

	

	 

 

	

	

	

	حديث: امام صادق(علیه السلام): «إنَّ اللهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَي انْزَلَ فِي الْقُرْآنِ تِبْيَانَ کُلِّ شَيْءٍ حَتَّي وَ اللهِ مَا تَرَکَ اللهُ شَيْئاً يَحْتَاجُ إلَيْهِ الْعِبَادُ حَتَّي لَايَسْتَطِيعَ عَبْدٌ يَقُولُ لَوْ کَانَ هَذَا انْزِلَ فِي الْقُرآنِ إلَّا وَ قَدْ انْزَلَهُ اللهُ فِيهِ؛

	

	 بدرستي که خداوند متعال براي هر چيز در قرآن بيان روشني قرار داد تا جايي که به خدا سوگند! چيزي را باقي نگذاشت که بندگان به آن احتياج داشته باشند؛ به گونه اي که مطلبي نيست که بنده اي بتواند عذرتراشي کرده و بگويد: اگر اين مطلب در قرآن نازل شده بود [من به آن عمل مي کردم.]»

	

	 کافي، ج 1، ص 59.

	    

	    گر تو مي خواهي مسلمان زيستن

	    نيست ممکن جز به قرآن زيستن

	

	

	 

 

	

	

	

	حدیث: پیامبر اکرم(ص): «فَضْلُ الْقُرآنِ عَلَی سَائِرِ الْکَلَام کَفَضْلِ اللهِ عَلَی خَلْقِه؛ برتری قرآن بر دیگر سخنان، چون برتری خداوند بر مخلوقاتش است.»

	

	 بحار، ج 89، ص 19.

	

	نقش قرآن تا در ین عالم نشست

	 نقش هاى پاپ و کاهن را شکست

	 فاش گویم آنچه در دل مضمر است

	 این کتابی نیست چیزى دیگر است

	چون به جان در رفت جان دیگر شود

	جان چو دیگر شد جهان دیگر شود.

	

	

	 

 

	

	

	

	 حدیث: امام باقر(علیه السلام) : «بُنی الاسلامُ علی خَمسٍ عَلَی الصَّلاة والزَّکاة والصّوم والحَجّ والولایة ولم یُناد بشی ءٍ کما نُودیَ بالولایة»

	

	اسلام بر پنج پایه نماز، زکات، روزه، حج و ولایت استوار است؛ و به هیچ یک از اینها به اندازه ولایت سفارش نشده است.

	

	کافی: ج2ص18ح2.

	

	سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی

	عشق محمد بس است و آل محمد

	

	

	

	 

 

	

	

	

	حدیث: امام علی(علیه السلام) -در وصف پیامبر(صلی الله علیه و اله وسلم): طَبِيبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ؛

	

	او طبیبی است که به دنبال بیماران گشته تا انان را درمان نماید.

	

	نهج البلاغة، خ108   

	

	

	هست دین مصطىفی دین حیات

	شـــرع او تفسیــــــــــر آییــــــن حیات

	گـــــــر زمیـــىن آمســـــــــان ســـازد تو را

	 آنچه حق مى خواند آن سازد تو را

	

	

	 

 

	

	

	

	حديث: امام باقر(علیه السلام): «إِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَوَّضَ إِلَي نَبِيِّهِ(صلّی الله علیه و آله و سلّم) امْرَ خَلْقِهِ لِيَنْظُرَ کَيْفَ طَاعَتُهُم؛

	

	 بدرستي که خداوند متعال کار خلقش را به پيغمبرش واگذارد تا ببيند فرمان براي آنها چگونه است؟»

	

	 کافي: ج1، ص 266، ح 2

	    

	    اگر تو حکمت آموزي به ديوان محمد رو

	    که بوجهل آن بود کو خود به دانش بوالحکم گردد

	    

	

	 

 

	

	

	

	    7. اهلبیت علیهم السلام که مفسر واقعی قرآن هستند و بیش از همه بر مراد الهی واقف و آگاه هستند، چنین شیوه ای برای تفسیر ندارند. و در جایی هم توصیه ای به این شیوه نشده است.

	

	

	    8. براستی آیا همه قرآن اینگونه قابل فهم است؟ آیا در این بیانات و نسبت دادن آنها به قرآن، نوعی تحمیل نمودن فهم خویش بر قرآن نیست؟ اصلا قرآن برای اثبات حقانیت و معجزه بودنش نیازی به این مطالب دارد؟

	

	

	    9. قرآن یک کتاب راهنما برای هدایت بشر است و در آن معیارها و ارزشهای متعالی اسلام ـ برای همه دورانها و زمانها تا آخرالزمان ـ بیان شده است.

	

	

	    10. قرآن یک کتاب ارزش آفرین و معیار ده است، اگر هم در برخی موارد مسائل جزیی، معجزات علمی یا داستان و ... را بیان می کند، به خاطر این است که در آنها پیامی بوده که برای هدایت انسان لازم بوده است.

	    لذا قرآن نیامده تا مطالب داستانی و ریاضی و شیمی و ... را بیان کند؛ بلکه هدفش هدایت انسان به سوی سعادت و کمال است و در این زمینه هر آنچه نیاز بوده را بیان نموده است.

	

	

	

	    ************

	

	

	    کلام آخر:

	

	    1. نمی توان این مطالب را به عنوان تفسیر قرآن و مراد الهی پذیرفت.

	

	    2. برای اثبات حقانیت و معجزه بودن قرآن، اصلا نیازی به این مطالب نیست.

	

	

	

	 

 

	

	با سلام

	

	    در برخورد با اینگونه تفاسیر و برداشت از آیات الهی می توان گفت:

	

	

	    1. در جای خود مطالب جالب و محاسبه خوبی است.

	

	

	    2. ولی تفسیر قرآن و فهم مراد خداوند از آیات الهی بایستی بر اساس معیارهای تفسیری باشد.

	

	

	    3. در تفسیر قرآن باید آیات دیگر، روایات معصومین و عقل و ... مد نظر قرار گرفته شود.

	

	

	    4. اگر چه آیات قرآن دارای بطون مختلف بوده، و یا قرآن ذو وجوه بوده و قابلیت حمل بر تفسیر و برداشتهای گوناگون را دارد؛ ولی هر تفسیر و برداشتی از آیات قرآن نیاز به مستند و دلیل دارد.

	

	    5. اگر چه دلیلی هم بر رد این بیان از آیات، نداشته باشیم؛ ولی نمی توان آن را به خداوند نسبت داد و گفت مراد الهی از این آیات چنین است.

	

	

	    6. بنابر این، این ادعاها اگر هم صحیح باشد، صرف ادعا است و نمی توان آنها را به خداوند و قرآن نسبت داد.